Υπόγειο υδραγωγείο του 6ου αιώνα ανακαλύφθηκε στα Μέγαρα

Ένα υπόγειο υδραγωγείο, που κατασκευάστηκε τον 6ο αιώνα π.Χ., και φαίνεται ότι αποτελεί πρωτόλειο έργο του περίφημου Μεγαρίτη αρχιτέκτονα Ευπαλίνου, έφεραν στο φως οι ανασκαφές της Γ' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων στην αγροτική περιφέρεια των Μεγάρων.

Το υδραγωγείο, που εντοπίστηκε στη θέση Ορκός, αποτελείται από υδρομαστευτικές σήραγγες που συνέλεγαν και μετέφεραν το νερό στην πόλη, με τη βοήθεια της φυσικής κλίσης. Κάθετα φρέατα υπάρχουν κατανεμημένα στην επιφάνεια του εδάφους που χρησίμευσαν αρχικά στον προσανατολισμό, αερισμό και απομάκρυνση των επιχώσεων κατά τη διάνοιξη των υπόγειων σηράγγων και στη συνέχεια στη συντήρηση και τον εξαερισμό του υδραγωγείου. Το νερό από το υδραγωγείο οδηγούνταν με λιθόκτιστο αγωγό στην κεντρική κρήνη της πόλης που κτίστηκε στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. και είναι γνωστή ως Κρήνη του Θεαγένους.

Όπως εξήγησε η αρχαιολόγος της Γ' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Παναγιώτα Αυγερινού, σε διάλεξή της χθες το βράδυ στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το υδραγωγείο εμφανίζει ομοιότητες με το περίφημο υδραγωγείο της Σάμου, τόσο ως προς τα τεχνικά χαρακτηριστικά όσο και ως προς τον όλο σχεδιασμό. Το γεγονός αυτό, μαζί με τη χρονολόγηση του έργου, οδήγησε τους αρχαιολόγους της Γ' ΕΠΚΑ στη θεώρηση ότι πρόκειται για πρωτόλειο έργο του Ευπαλίνου, από την κατασκευή του οποίου απέκτησε την απαιτούμενη εμπειρία και τεχνική αρτιότητα που απαιτούνταν για τον σχεδιασμό ενός τόσο μεγάλου και σύνθετου έργου, όπως είναι το Ευπαλίνειο Όρυγμα της Σάμου.

Σημειώνεται, ότι σε σωστική ανασκαφή του 2008 στο νότιο τμήμα της πόλης, δίπλα στον οχυρωματικό περίβολο, είχε έρθει στο φως το τρίτο δημόσιο έργο ύδρευσης, η νότια Κρήνη, που χρονολογείται στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ.. Ως σύλληψη αποτελεί συνδυασμό των δύο προηγηθέντων έργων, καθώς συνδύαζε άντληση και αποθήκευση νερού. Στηρίζεται, όπως και το υδραγωγείο, στη λογική της υδρομάστευσης, που επιτυγχάνεται με αγωγούς -στοές διανοιγμένους στο σκληρό φυσικό έδαφος με καθοδική πορεία προς τον υδροφόρο ορίζοντα. Το νερό κατέκλυζε τους αγωγούς και συλλεγόταν σε υπόγεια κυκλική δεξαμενή, από όπου γινόταν η άντλησή του. Η νότια κρήνη ήταν υπόγεια και, σύμφωνα με τα ανασκαφικά δεδομένα, ήταν προσιτή με κλίμακα καθόδου ανάμεσα σε δύο αναλημματικούς τοίχους και έφερε πρόσοψη με πεσσούς και επιστύλιο, κατά το πρότυπο της Άνω Πειρήνης στον Ακροκόρινθο.

Η αρχαιολόγος Παναγιώτα Αυγερινού επισήμανε μιλώντας στο ΑΜΠΕ ότι τα παραπάνω έργα ύδρευσης στα Μέγαρα καταδεικνύουν ότι ο Ευπαλίνος προίκισε την πόλη με την τεχνολογία ενός μεγάλου έργου και την τεχνογνωσία του, δημιουργώντας μια σχολή μαθητών που συνέχισαν την παράδοσή του.

Η ιστορία του Ευπαλίνου, του αρχιτέκτονα

Το 1884 ο αρχαιολόγος Ε. Σταματιάδης δημοσιεύει το άρθρο του,"Περί του εν Σάμω ορύγματος του Ευπαλίνου" με αφορμή τα ευρήματα των ανασκαφών, που πραγματοποιήθηκαν στα μέσα του 19ου αιώνα κοντά στο χωριό Αγιάδες της Σάμου.

Αυτές οι ανασκαφές είχαν φέρει στο φως ένα υδραγωγείο του 6ου π.Χ αιώνα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα του., Ε. Σταματιάδη η κατασκευή αυτή αποδίδεται στον Ευπαλίνο τον Μεγαρέα με βάση ένα χωριό του Ηροδότου. Ο Ηρόδοτος 1480-420 π.Χ κάνει μια επαινετική αναφορά στον Ευπαλίνο ως αρχιτέκτονα του υδραγωγείου της Σάμου και ειδικότερα αναφέρει ότι ο Ευπαλίνος καταγόταν από τα Μέγαρα κι ότι ήταν γιος του Ναυστρόφου. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της Σάμου από τον τύραννο Πολυκράτη, από το 538 έως το 522 π.Χ ο Μεγαρέας αρχιτέκτονας κλήθηκε εκεί να κατασκευάσει ένα ιδιαίτερα δύσκολο κι απαιτητικό έργο. Το γεγονός ότι ο Πολυκράτης επέλεξε τον Ευπαλίνο για να κατασκευάσει το υδραγωγείο αποδεικνύει ότι αυτός ήταν από τους πιο ικανούς αρχιτέκτονες της εποχής του και ότι η φήμη του ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια της Αττικής.

Μόλις το 1959 ο W. Kastenbein έκανε την πρώτη τοπογραφική μέτρηση, η οποία αποκάλυψε το κεντρικό μέρος του υδραγωγείου, μια σήραγγα μήκους 1036 μέτρων. Το 1971 άρχισαν οι συστηματικές ανασκαφές και η διαδικασία αποχωμάτωσης της σήραγγας, που πραγματοποιήθηκαν από το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αθήνας υπό τη διεύθυνση του Ulf Jantzen. Σύμφωνα με τα πορίσματα αυτής της έρευνας, το υδραγωγείο αρχίζει βόρεια του βουνού ¶μπελος, όπου βρίσκονται τα τείχη της αρχαίας Σάμου. Τα νερά της πηγής, η οποία υπολογίζεται ότι παρείχε 400 κυβικά μέτρα την ημέρα, συγκεντρώνονταν και διοχετεύονταν σε ένα κρηναίο οικοδόμημα. Έπειτα, από την κρήνη αυτή το νερό έρεε σε ένα κανάλι μήκους 900 μέτρων μέχρι τη βόρεια πλαγιά του βουνού ¶μπελος. Περίπου τα 710 μέτρα αυτής της διαδρομής σκάφτηκαν από την επιφάνεια και σκεπάστηκαν με πλάκες, ενώ τα υπόλοιπα 190 μέτρα διασχίζουν υπογείως και σε σχεδόν ευθεία γραμμή έναν λοφίσκο στους πρόποδες της Αμπέλου. Η πραγματική όμως πρόκληση για τον οξύ νου του Ευπαλίνου ήταν το βουνό ¶μπελος ύψους 273 μέτρων, Με άριστη εφαρμογή των μηχανικών και των μαθηματικών του γνώσεων, ο Μεγαρέας αρχιτέκτονας κατάφερε να τρυπήσει το βουνό κατασκευάζοντας μια κανονική σήραγγα. Αυτή η κατασκευή είχε διατομή 1,75Χ1,75 μέτρα και κλίση σε ελάχιστα σημείο. Στο νότιο τμήμα της σήραγγας μεγάλα τμήματα ανοίγουν υπογείως για να εξοικονομηθούν δυνάμεις. Έτσι, κάποια τμήματα της σήραγγας περνούν το ένα πάνω από το άλλο δημιουργώντας ένα δίκτυο. Από το νότιο στόμιο της σήραγγας το υδραγωγείο συνεχίζει για 500 μέτρα προς το κέντρο της πόλης.

Πραγματικά, η κατασκευή αυτή είναι άξια θαυμασμού καθώς πρέπει να αναλογιστούμε ότι πραγματοποιήθηκε με τα πιο απλά εργαλεία της εποχής. Μάλιστα, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη διαδικασία διάνοιξης της σήραγγας, καθώς το σκληρό πέτρωμα του βουνού προσέθετε δυσκολίες στο έργο του Ευπαλίνου. Ωστόσο, ο Ευπαλίνος ολοκλήρωσε τη σήραγγα σκάβοντας το βουνό ταυτόχρονα κι από τις δύο πλευρές. Η Η. Kienast (1977) αναφέρει ότι ο Ευπαλίνος εφάρμοσε με επιδεξιότητα τις ποιο απλές μεθόδους της γεωδαισίας κι έτσι κατόρθωσε να ενώσει τους δύο υπόγειους διαδρόμους. Τις εκτενείς μελέτες και μετρήσεις του ικανού αυτού αρχιτέκτονα μαρτυρούν τα πολλαπλά σημάδια με κόκκινο χρώμα που βρέθηκαν πάνω στο βράχο. Φαίνεται ότι ο Ευπαλίνος είχε σημαδέψει στη ράχη του βουνού την κατεύθυνση της σήραγγας κι ότι έπειτα την προέβαλε στο εσωτερικό του βουνού.

Οι συνθήκες, οι κατασκευαστικές γνώσεις και οι τεχνικές του 6ου π.Χ αιώνα καθιστούν το έργο του Ευπαλίνου αξιέπαινο. Το υδραγωγείο αυτό του Μεγαρέα αρχιτέκτονα χρησιμοποιήθηκε συνολικά για 1000 περίπου χρόνια και καταστράφηκε κατά την εισβολή των Αράβων το 666 μ.Χ.

Στις μέρες μας συχνά γίνονται αναγγελίες κι εκτελούνται νέα έργα δημόσιας χρήσης κι ωφέλειας. Θα ήταν πράγματι ευχής έργον οι αρμόδιοι φορείς να διδαχθούν από τις ικανότητες του Ευπαλίνου και να μιμηθούν το κατασκευαστικό του επίτευγμα, ώστε τα έργα που κατασκευάζουν να έχουν την ίδια αντοχή, λειτουργικότητα και διαχρονικότητα με αυτό που αρχαίου προγόνου μας.